Ooggetuige in Papua

Indonesië wil in Papua, het vroegere Nederlands Nieuw-Guinea, geen
pottenkijkers. Nogal logisch. Buitenlandse journalisten zouden breed kunnen
gaan berichten over structurele schending van mensenrechten. Sinds Nederland in
1962 het bestuur en na een door Jakarta vervalste volksraadpleging in 1969 de
soevereiniteit aan Indonesië overdroeg, zijn de Papoeas onderdrukte minderheid
in eigen land geworden. Stromen migranten uit het overwegend islamitische Java
en andere eilanden bedreigen cultuur, economie en religie van de inheemse
bevolking.
Met een toeristenvisum trok Aad Kamsteeg onlangs toch als journalist door het
land van de Papoeas, met wie hij zich al decennia lang sterk verbonden voelt.
Hij sprak er met veel Papoeas en niet-Papoeas, bezocht grote steden en enkele
kampongs in het binnenland, ontmoette leden van de verzetsgroep Organisasi
Papua Merdeka (OPM).
Terug in Nederland schreef hij er dit boek over. Aan de hand van persoonlijke
ervaringen en met behulp van veel documentatiemateriaal beschrijft hij in zeven
hoofdstukken de Indonesische schendingen van mensenrechten, de recente
geschiedenis, de komst van honderdduizenden Javanen, de achterstand in
gezondheidszorg en onderwijs, de taak van de kerk om op te komen voor
gerechtigheid, de structuur en activiteiten van de OPM en tenslotte drie
mogelijke toekomstscenarios. Het boek bevat veel fotos en een veertiental
kaders met feitelijke gegevens.
Aad Kamsteeg is politicoloog en was jarenlang als commentator buitenland
verbonden aan het Nederlands Dagblad en de Evangelische Omroep. Ook was hij
hoofdredacteur van het magazine CV.Koers, het huidige De Nieuwe Koers.